Nu de feestdagen terug in de doos zijn gestopt en de huizenperikelen zijn gaan liggen, is er
eindelijk eens tijd om te mijmeren. Ik bedoel niet over de oorlog, de val van het kabinet,
aardbevingen en het stijgende water, maar over ‘intersekse’. Ik begrijp dat je even de
wenkbrauwen optrekt, want voor velen is dit een ‘ver-van-mijn-bedshow’, doch niet minder
interessant. Het fijne van het einde van het jaar, naast alle cadeautjes, lichtjes en kalkoenen,
zijn de interviews met bijzondere mensen in de krant. Gesprekken met mensen die dingen
meemaken waar ik in mijn kleine leven niet mee te maken heb. Zo las ik over de atlete
Caster Semenya. Deze sportvrouw heeft twee keer olympisch goud en drie keer WK-goud
gewonnen. Ze rent helaas niet meer omdat de wereld-atletiekbond vindt dat haar deelname
de doodsteek zou zijn voor de sport.
Het interview is tenenkrommend. Hoe ze als achttienjarige haar benen diende te spreiden
voor een ongevraagd inwendig onderzoek. Ze dacht voor een dopingtest te komen, maar de
arts wilde haar geslachtsdeel bekijken, ook van binnen. Ze heeft meer testosteron dan de
gemiddelde vrouw, maar wel een vagina en als bonus twee niet ingedaalde testikels. Omdat
ze een operatie weigert is ze door de heren uitgesloten. Semenya zou in haar voordeel zijn,
terwijl dit niet is bewezen. Toen trok ik mijn wenkbrauwen op.
Ik vind discriminatie in iedere vorm verwerpelijk en ben verbaasd over de stommiteit die vaak grote gevolgen heeft. Terwijl ik verder blader en om me heen naar de goede voornemens over afvallen en meer sporten luister, hoop ik dat we dit jaar weer wat verder weg blijven van uitsluiting, ook al is het een ‘ver-van-mijn-bedshow’.
Opmerkingen