Op het terras van een lunchroom, raak ik in gesprek met Louise. Sinds de dood van haar man, komt ze hier iedere vrijdag en nuttigt dan een portie bitterballen. Niet dat ze daar zo dol op is, maar haar man was dol op bitterballen en nu eet Louise ze ook.
In gedachten eet hij met haar mee. ‘De doden zijn nooit zo ver weg’, fluistert ze me toe. Ze slaat een bladzijde van haar boek om. Als kind las ze alle boeken die ze te pakken kreeg, van 'de sprookjes van Grimm' tot de 'doktersromannetjes' van haar moeder.
‘Daar kon ik zo heerlijk bij wegzwijmelen.’ Totdat haar moeder Louise met rode oortjes in de hoek van de bank zag zitten, dan moesten ze razendsnel terug in de kast. Lachend kijkt ze weg. Van het lezen kon ze later haar werk maken. Achtien jaar werkte ze met veel plezier in de plaatselijke bibliotheek. Het was een leuke afwisseling met het drukke gezin, totdat haar man ziek werd. Ook vandaag was ze te vinden in de bibliotheek. Ze laat me een vogelboek zien, zodat ze weet welke vogels in haar tuin komen. In januari wil ze voor het eerst meedoen met de vogeltelling. Voordat ze me daar meer over kan vertellen springt ze op omdat de jongste dochter thuis komt van Peru en ze wil nog twee gebakjes halen.
Drie bitterballen liggen nog op het bord, misschien zijn deze voor haar man.
Комментарии