Je kreunt zacht. Alcohol blaast in mijn gezicht en ik ruik de pijn van gisteren. In de plooien van je mond zit een beetje speeksel. Licht misselijk stap ik voorzichtig het bed uit en sluip naar de deur. Terwijl ik mijn haar in een knot duw, trek ik de kast open en haal er alvast wat kleding uit. Ik veeg een traan weg en vraag me af waarom mijn ogen vollopen. Ik was toch degene die je keihard onderuit had gehaald door mijn verhouding met Fabian op te biechten. “Je bent mijn leven”, had je met dikke tong geschreeuwd en om de pijn te verzachten had je na de fles whiskey nog twee blikjes bier achterover gegooid.
Nooit eerder zag ik je huilen.
Ik prop een fotoalbum in mijn koffer en voel de sleutel in mijn hand. Geen idee waar ik naartoe wil. Niet naar Fabian, we weten allebei dat we uiteindelijk niet voor elkaar zullen kiezen. Het was spannend voor heel even, maar zijn geur is niet de mijne.
Ik zet mijn koffer neer en open de deur naar de slaapkamer. Nog een laatste blik, een afscheid in stilte. Opgekruld lig je in bed. Mijn man met spieren van staal en voeten van een reus, ligt gebroken tussen de lakens. Ik mis je nu al. Minuten gaan voorbij. De duizend radartjes in mijn hoofd draaien.
Met mijn ogen op jouw lijf gericht, schuif ik de koffer geruisloos onder het bed, kleed me uit en kruip onder je arm. Je bent warm, ik heb je te lang niet gevoeld.
Een voor een gaan je ogen open. Voordat je iets kan zeggen vertel ik lachend over de hoeveelheid drank die we dansend hadden weggewerkt. Je kijkt me niet begrijpend aan en wrijft met je massieve handen door je gezicht. Je mond gaat open, dan weer dicht, maar je zegt niets en staart naar het plafond. Ik vraag of jij je nog kan herinneren dat we elkaar fantasyverhalen hebben verteld en knabbel plagend aan je oor. Je knijpt je ogen tot spleetjes en schud met je hoofd.
Opgelucht haal ik adem wanneer ik het bed uitspring en koffie ga halen.
コメント